november 2019:

Wat leuk dat je op mijn website kijkt. Ik hoop dat je al veel leuks bent tegen gekomen. In de blogs wil ik jullie een kijkje geven in mijn dagelijks leven, de zoektocht naar mezelf en mijn werk. Soms zal dit serieus zijn, met een hopelijk interessante coachingstip. Op andere momenten humoristisch, het ligt maar net aan mijn bui 🙂

Even in het kort wat over mezelf:
Ik ben Linda, 35 jaar oud. Ik heb 2 zoontjes (de oudste is 3 en de jongste is 4 maanden) en ik ben gelukkig getrouwd. Ik woon in een heerlijk huis in Rijswijk en geniet in het dagelijks leven van mijn lieve vrienden, familie en gezin. Daarnaast hou ik van kunst, reizen, snoepen en shoppen. 

Ik heb lang getwijfeld om voor mezelf te beginnen, ik wist niet wat ik wilde qua werk. Wat ik wel wist, is dat ik niet op mijn plaats zat bij mijn werkgever. Uiteindelijk raakte ik na een reorganisatie mijn baan kwijt. Dit was een zegen, want ik weet niet of ik het lef had gehad om ontslag te nemen. Dat de keuze voor mij werd gemaakt, ben ik alleen maar dankbaar voor. Ik heb bewust niet gelijk wat nieuws gezocht, maar even de tijd genomen om uit te vinden wat ik wilde.  

Ik vond het heerlijk om na 13 jaar werken even geen baan te hebben. En toch.. met destijds 1 kleintje dat alle aandacht vraagt, was het soms alles behalve relaxed. Af en toe dacht ik echt ‘heeeeeelp, ik wil werken, en wel nu!’. De hele dag in de weer met zo’n peuter is echt best pittig. Herken je die momenten, dat je net op het moment dat je billen het kussen raken, het kleine lieve stemmetje hoort ‘mama …. (vul maar in)?’. Probeer dan maar eens te weigeren. Wat ik overigens best zou kunnen doen hoor, maar hé mijn zwakte is dat ik me nogal snel schuldig voel. En dat kleine engeltje op m’n schouder zegt dan ‘nergens voor nodig, je doet al genoeg met hem’, terwijl het duiveltje schreeuwt ‘ ja, maar hallo, je bent een werkloze moeder, je hebt alle tijd voor hem!’. En daar probeerde ik dan balans in te vinden.. 

Balans vinden, rust vinden.. Daar zijn natuurlijk meditaties voor, even uit je hoofd stappen, weer helemaal zen worden. Maar ik moet je zeggen.. ik heb daar echt de rust niet voor. Dat is natuurlijk een kip-ei verhaal, want ik snap best dat je de rust moet nemen en het gewoon moet doen. Ik heb het best geprobeerd hoor, koptelefoontje op, op het moment dat m’n zoontje het (heilige) half uurtje slaapt..  Dit gaat dan ongeveer zo:

Kind is naar bed gebracht, en ik bedenk me dat ik best even een meditatie kan doen. Maar welke? Het is niet zo dat ik een geoefende “mediteerder” ben, en een lijst heb klaar staan (moet ik wel doen dus). Dus eerst ben ik 5 minuten aan het googlen naar een fijne meditatie. Vervolgens heb ik er 3 geprobeerd, vind ik alle drie niks. De vierde is best aardig (we zijn inmiddels 15 minuten verder). Ik zet ‘m aan, met de babyfoon binnen handbereik, want het zou best sneu zijn als ik helemaal zen ben, maar m’n zoontje als een stuiterbal te keer gaat en aan het schreeuwen en huilen is in z’n bed. De eerste 10 minuten van z’n meditatie schieten mijn gedachten alle kanten op (‘wat zal ik eten vanavond’, ‘oh ik moet zo nog ff de was in de droger doen’, ‘niet vergeten dat ik die vriendin nog even succes moet wensen’ etc.). En net op het moment dat ik denk ‘hé, het lijkt of m’n gedachten minder worden’, hoor ik m’n zoontje “mama, ik heb lekker geslapen!”.  En klaar is m’n meditatie. 😀