Les in loslaten

Ik kreeg een opdracht voor het maken van een abstract schilderij. In dat schilderij moesten een aantal dingen naar voren komen, namelijk pizza, gezelligheid en samenzijn. Ik vond het wel een uitdaging, want het is niet helemaal mijn stijl van schilderen. Maar, dacht ik, waarom niet gewoon doen. Dus hup, kleuren uitkiezen, een doek prepareren en aan de slag. 

Het ging best goed en ik kreeg er vertrouwen in. Uren en uren werkte ik aan het schilderij. Maar echt tevreden werd ik niet. Sterker nog, ik vond het schilderij steeds minder mooi worden. Ja, alle wensen kwamen er in terug, maar vond ik het nou echt een spetterend schilderij? Nee. De opdrachtgever vond het overigens wel een prima schilderij worden. Eigenlijk zou dat voldoende moeten zijn, maar ik kon me er niet bij neerleggen dat ‘dit’ het schilderij was. Na uren verder ploeteren, ik was het plezier inmiddels kwijt, besloot ik een drastische ingreep te doen. Ik maakte het hele doek weer wit. Klaar om opnieuw te beginnen. 

Dit keer ging ik het anders aanpakken. Ik liet de opdracht grotendeels los, en ik ging volledig vanuit mezelf schilderen. Binnen no-time was er een compleet ander schilderij zichtbaar. Van rustig, sereen en overzichtelijk naar knallend, kleurrijk en druk. Blijkbaar zat dit in mij, en moest het er uit. Ik was benieuwd naar de reacties van anderen. Dit schilderij was volledig uit mijn comfort zone en ik vond het zelf behoorlijk heftig om te zien. Wat zou een ander vinden? De reacties waren wisselend. De één vindt het een geweldig schilderij, heel inspirerend, kleurig en fantasierijk. De ander vindt het druk, heftig, confronterend en wordt er zelfs bozig van. Ik vind het zelf ook druk en aanwezig. Maar, hoe langer ik er naar kijk, hoe rustiger en mooier ik het vind. En ik zie er steeds weer iets anders in, dat maakt het stiekem toch wel heel erg leuk én het wordt één geheel. 

Ook mijn opdrachtgever moest eerst even wennen en het op zich in laten werken, maar ik kreeg al snel te horen dat hij het wil kopen. Dit tot grote spijt van mijn man, die het schilderij al in zijn kantoor zag hangen. 

Voor mij was dit in ieder geval een mooie les in loslaten. Niet vasthouden aan dat wat gevraagd wordt en de veilige kant opzoeken, maar gewoon doen en kijken wat er ontstaat. Als je goed kijkt, dan kun je er mensen, pizza’s en gezelligheid in zien. En nog heel veel meer. De volgende keer dat ik een opdracht krijg, zal ik dan ook aangeven dat het best een intens schilderij kan worden. Ik kan van te voren niet aangeven hoe het er uit komt te zien. Ik blijf in mijn kracht en dicht bij mezelf, hopelijk kan ook de volgende opdrachtgever dat waarderen.