Het kan niemand ontgaan zijn; de winter is in het land! Ik durfde het nog niet te beloven aan mijn zoontjes, want de vorige keer dat er een lading sneeuw werd voorspeld kwam er nauwelijks een vlokje. Dus eerst maar eens afwachten. ’s Ochtends was ik als een kind zo blij toen ik toch echt een dik pak witte sneeuw zag liggen. Sem kreeg een grote lach op zijn gezicht en stond te springen van plezier. Kian (1.5 jaar) wist waarschijnlijk niet wat hij zag. “Mama, mooooi” bleef hij maar zeggen, en wijzen naar buiten. Tegen de tijd dat we beneden waren kende hij het woord ‘sneeuw’ maar al te goed. Zijn zin was inmiddels ‘mama, sneeuw mooooi, buiten’.
We wisten dat er ergens een slee moest liggen, maar ja, hoe vaak gebruik je die nou. Dus was de vraag waar die nou ook al weer lag. Buiten in de schuur? Of toch op zolder? Uiteindelijk heeft Sander beide schuren overhoop gehaald, op zolder gezocht, maar nee, hij kon de slee écht niet vinden. Dus gewoon de laarzen aan, en lekker stappen buiten. Ook leuk!
Op sommige plekken was de sneeuw zo opgehoopt dat Sem er met z’n laarzen in weg zakte. We hadden veel lol. Maar Kian.. die moest er niks van weten. Huilen, schreeuwen… gezellig joh. Sem vond het heel leuk, totdat z’n tenen zeer deden. Op het moment dat toch wel vrij zeker zou zijn dat er sneeuw zou komen, heb ik het internet afgestruind op zoek naar snowboots, maar ik greep steeds mis. Online had ik het besteld, maar dat is nu nog niet binnen. Ik had dus noodgedwongen Sem z’n regenlaarzen aangedaan, met hele dikke sokken aan. Maar ja, die teentjes die bevroren zo’n beetje in die laarzen. In de app groep bood iemand gevoerde laarzen aan, dus we waren op weg om die te halen. Ze bleken alleen veel te groot, dus Sem was net klein duimpje. Of Pipo de clown, zoals hij zelf zei. Geen gezicht en het liep ook niet lekker. Dus hup, oude laarzen weer aan. Uiteindelijk kon Sem niet meer lopen van de pijn en liet dit duidelijk merken. En Kian was nog steeds aan het krijsen omdat hij het niet naar z’n zin had. Zo liepen we dus terug naar huis. Sander met een piepende Sem in z’n armen, en ik met een huilende Kian. Wat een sneeuwpret 😉
Het is overigens goed gekomen, ik heb ’s middags de slee gevonden (binnen 1 minuut, vrouwen zijn nou eenmaal beter in zoeken dan mannen ;-)) en dat was een groot succes. We hebben een sneeuwpop gemaakt en uiteraard een sneeuwballengevecht gehouden. Ik heb inmiddels snowboots op de kop kunnen tikken, dus die koude tenen zijn verleden tijd. Wat mij betreft mag het nog even wit blijven. Ik vind het geknisper onder de laarzen een heerlijk geluid, de sneeuw in de bomen en op de wegen geeft me een sprookjesachtig gevoel en het water dat aan het bevriezen is geeft me de hoop dat we dit jaar misschien tóch het ijs op kunnen. Ik geniet volop van deze winterwereld en de kleine mannetjes ook. Al geniet Kian er nóg meer van om binnen achter het raam te staan, naar buiten te wijzen en te zeggen ‘mama, sneeuw, moooooi’.
